Το έκτο θανάσιμο αμάρτημα : Ο φθόνος

 Το έκτο θανάσιμο αμάρτημα : Ο φθόνος

Για τη συγγραφή του παρόντος πήρα στοιχεια από το βιβλίο "Αμαρτωλών Σωτηρία"

Ο φθόνος σύμφωνα με τον Ιωάννη Δαμασκηνό είναι η πικρία και η λύπη , που έχει κάποιος για το οποιοδήποτε αγαθό του πλησίον του., το οποίο νομίζει ότι είναι δικό του κακό. Ο φθονερός βλέπει το ξενο αγαθό σαν δικό του κακό, γιατί μικραίνει τη δική του δόξα και όφελος, γι΄αυτό και ο φθόνος λέγεται λύπη για το ξένο αγαθό. Γι΄αυτό και ο φθονερός χαίρεται όταν πάθει κάποιο κακό ο πλησίον του , γιατί έτσι ανεβαίνει η δική του δόξα .

Ο αρχαίος Ελληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης λέει ότι δύο τάξεις ανθρώπων είναι δούλοι στο έγκλημα του φθόνου, και είναι οι φιλοδοξοι και οι μικρόψυχοι.

Ο φθόνος είναι μεγάλη αμαρτία γιατί είναι εναντίον της αγάπης , η οποία θέλει να χαιρόμαστε για το αγαθό και να λυπούμαστε για το κακό του πλησίον μας.

Από το φθόνο γεννιούνται άλλα πέντε αμαρτήματα:

1. Το μίσος, 2) η συκοφαντία, 3) η κατάκριση, 4) η χαρά στο κακό του πλησίον, 5) η θλίψη του φθονερού στη χαρά του πλησίον.

Ο φθόνος υστερεί τον φθονερό από την εσωτερική ειρήνη και βρίσκεται πάντα συλλογισμένος , ταραγμένος και σκέπτεται πώς θα νικήσει αυτόν που φθονεί.

Ο φθόνος έχει γονείς του την υπερηφάνεια ( άλλο μεγάλο θανάσιμο αμάρτημα) και τη φιλαυτία ( ο φθονερός αγαπάει μόνο τον εαυτό του, ενώ γι΄ αυτόν όλοι οι άλλοι πρέπει να χαθούν από μπροστά του, δεν θέλει να βλέπει κανένα, ειδικά όταν ευτυχεί ο άλλος). Ο φθονερός έχει για δάσκαλο του το διάβολο, και το μόνο που θέλει είναι να βλάψει το όνομα του πλησίον.

Ο φθόνος βλάπτει στην ουσία περισσότερο το φθονερό παρά τον φθονούμενο, αυτό το πάθος του θλίβει τη ψυχή του, χλωμιάζει το πρόσωπο του, το χρώμα του γίνεται σταχτοπράσινο, είναι σαν σκουλήκι που κατατρώγει και το πνεύμα και τη σάρκα του.

Το φάρμακο εναντίον της φοβερής αμαρτίας του φθόνου είναι τα λόγια που είπε ο Χριστός: " Όλα όσα θέλετε να κάνουν σε σας οι άνθρωποι, έτσι παρόμοια να κάνετε και εσείς σε αυτούς". δηλαδή αν θέλετε να σας αγαπούν οι άνθρωποι να αγαπάτε και εσείς αυτούς και να χαιρόσαστε στη χαρά τους και να λυπάστε στη λύπη τους.

Κωνσταντίνος Στρατής