Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Ο δρόμος του Χριστού.

Από τη στιγμή που ο κάθε Χριστιανός η κάθε Χριστιανή έκανε το αρχικό βήμα, βαπτίστηκε και ανήκει στην Ορθόδοξη Χριστιανικη Εκκλησία, και έτσι μπήκε στο δύσκολο δύσβατο και ανηφορικό δρόμο του Χριστού, αν θέλει και έχει πόθο να περπατήσει μέσα σε αυτόν παρέα με το Χριστό και να παραμείνει σε αυτό το δρόμο , δεν πτοείται πλέον από τίποτα.

Ούτε αν υπάρχει υποκρισία μέσα στην Εκκλησία, ούτε αν τον χαρακτηρίζουν θρησκόληπτο,φανατικό, γραφικό, υποκριτή, ψευδοχριστιανό,ή αιρετικό,ή ευαγγελιστή, αν τον ονειδίζουν ή τον συκοφαντούν, ή τον κατηγορούν , ούτε αν ο Ιερός Κλήρος δεν βγαίνει έξω από του Ιερούς Ναούς για να κηρύξει το Χριστό όπως λένε μερικοί, ούτε αν όσοι προσπαθούν να διαδώσουν το Ευαγγέλιο ήταν ή συνεχίζουν να είναι αμαρτωλοί, ούτε αν η ηθική τους ποιότητα δεν είναι καλή, ούτε αν η Εκκλησία έχει ( αν έχει) μεγάλη περιουσία που δεν την αξιοποιεί για κοινωνικό έργο, ούτε αν κάποιοι είναι ανήθικοι και ζιζάνια και βρίσκονται μέσα στην Εκκλησία, κλπ,

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει τη δύναμη, καμμια σατανική επιρροή δεν μπορεί να τον επηρεάσει και να τον αποτρέψει από του να περπατάει μαζί με το Χριστό στο δικό του δρόμο, γιατί από τη στιγμή που έβαλε το χέρι του στο αλέτρι του Χριστού βλέπει μόνο μπροστά του γα να οργώσει πρώτα το πνευματικό του χωράφι, και ποτέ δεν κοιτάει πίσω του , δεξιά ή αριστερά, .... Συνεχίζει να εκκλησιάζεται και να παραμένει στην Εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός, να εφαρμόζει και να υπακούει στις εντολές Του! Ο Χριστός δίδαξε το Ευαγγέλιο του μέσα στις συναγωγές, οπού εκεί υπήρχαν οι υποκριτές Φαρισαίοι, Γραμματείς και Σαδουκαίοι, δίδαξε τους τελώνες και τις πόρνες, άφησε μια πόρνη να του πλύνει τα πόδια με τα δάκρυα της, που βρωμούσε σπερματίλα των άπλυτων για βδομάδες καμηλιέρηδων της ερήμου, και με το πολύτιμο μύρο που έκρυβε τη βρώμα που ανάδιδε το σώμα της, με αυτό το ακριβό και πολύτιμο μύρο έπλυνε τα πόδια του Χριστού, και ο Χριστός με αγάπη το δέχτηκε! Δίδαξε τους μαθητές του που μερικοί από αυτούς ζητούσαν αξιώματα και ένας τον αρνήθηκε, ενώ ένας άλλος τον πρόδωσε. Αυτή είναι η μεγαλοσύνη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τον οποίο ακολούθησανμε πίστη όλοι οι άγιοι ανά τους αιώνες και για τον οποίο θυσιάστηκαν πολλοί εξ αυτών με βασανιστήρια.... Ο Ιησούς Χριστός δίδαξε στον όχλο που τον ακολουθούσε, επειδή έκανε θαύματα και τους τάιζε με πέντε ψωμιά και δυο ψάρια , πέντε χιλιάδες κόσμο ταϊσε ο Χριστός, , ό ίδιος αυτός κόσμος ( όχλο τον ονομάζει το Ευαγγέλιο) τον χλέυαζε όταν τον είδε κρεμασμένο πάνω στο Σταυρό. Κανένας από τον όχλο που κάποτε ακολουθούσε το Χριστό δεν διαμαρτυρήθηκε στον Πιλάτο την ώρα της Σταύρωσης Του, αντίθετα χλεύαζαν το Χριστό και του έλεγαν με φαρμακερά λόγια " Αν είσαι γυιος του Θεού κατέβα από το Σταυρό και θα σε πιστέψουμε!" έτσι του είπαν.

Στη τελική κρίση δεν θα ερωτηθούμε, τί κάνανε οι άλλοι και πώς εμείς κρίναμε τους άλλους, αλλά θα ερωτηθούμε τί εμείς κάναμε για το Χριστό και για την επέκταση της βασιλείας του πρώτα μέσα στις καρδιές μας και μετά στο κόσμο που χάνεται κάθε μέρα μέσα στην αμαρτία του. Εμείς πρέπει πρώτα πρώτα να διορθώσουμε τους εαυτούς μας αν είμαστε δεκτικοί στην μεταμόρφωση μας από τη θέση των αμαρτωλών στη θέση των αγίων, και μετά να κρίνουμε τους άλλους. Εμείς κάνουμε το αντίστροφο ακριβώς . Κρίνουμε τους άλλους αμαρτωλούς κάθε μέρα στη τηλεόραση και τους εαυτούς μας τους θεωρούμε ανεπίληπτους και δικαίους, γι΄αυτό και δεν βρισκόμαστε στο δρόμο του Χριστού, αλλά στο δρομο του διαβόλου, διότι ο διάβολος διαβάλλει συνεχώς και κατηγορεί τους ανθρώπους στο Θεό, βαζει τους ανθρώπους να αλληλοκατηγορούνται, και επίσης κατηγορεί το Θεό και τους αγίους του στους ανθρώπους, για να υποβαθμίσει το Ευαγγέλιο του Χριστού..

Όμως μέσα σε όλα αυτά ο δρόμος του Χριστού που οδηγεί στην αιώνια ζωή είναι ανοικτός ακόμη για όσους έχουν καθαρή καρδιά που είναι δεκτική στο λόγο του Χριστού. Βρισκόμαστε στη χρονική περίοδο της χάριτος και της συγχώρησης του Χριστού που πηγάζει από το τίμιο Αίμα του που χύθηκε πάνω στο Σταυρό Του και από την Ανάσταση Του, αναμένοντες τον για τη τελική του κρίση για όλους μας στη Δεύτερη και φοβερή Παρουσία Του.

Κωνσταντίνος Στρατής