Τῇ Υπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν, εὐχαριστήρια, ἀναγράφω Σοι ἡ Πόλις σου, Θεοτόκε· ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον ἵνα κράζω Σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Συζητώντας διάφορα θεολογικά θέματα πριν από πολλές δεκαετίες με τον αείμνηστο παιδικό μου φίλο Γιάννη Αθανασίου απ ό το χωριό Λειβάδια της Άνδρου, πτυχιούχο Φιλολογίας και Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, αιωνία του η μνήμη, με είχε ρωτήσει τότε : " Κώστα, γιατί στο κοντάκιο "Τη Υπερμαχω Στρατηγώ τα νικητήρια", ενώ αναφέρεται στη σωτηρία από τη Θεοτόκο της Κωνσταντινούπολης ( Πόλης) από τους βαρβάρους επιδρομείς, αργότερα η Θεοτόκος την άφησε να αλωθεί από τους βαρβάρους Τούρκους?" Τότε δεν είχα να του δώσω καμμια απάντηση, αλλά ούτε και εκείνος έδωσε απάντηση στο ερώτημα του. Και το ερώτημα αυτό συνέχιζε να αιωρείται μέσα στη σκέψη μου για πολλά χρόνια.
Μέχρι που σήμερα το πρωϊ, συνεχίζοντας να ερευνώ βαθύτερα το υπέροχο αυτό κοντάκιο προς τη Θεοτόκο, προχώρησα σε μια αλληγορική ερμηνεία ότι η λέξη "Πόλις" την οποίαν έσωσε με θαυματουργικό τρόπο η Παναγία κατά την επιδρομή των Αβάρων, εικονίζει τη καρδιά του πιστού η οποία πολιορκείται από τόσους και τόσους πειρασμούς, κινδύνους, κακίες ,και από πνευμάτων αερίων τα πλήθη, τα οποία ηττώνται από τον Υιόν της Παρθένου.
"Θαρσείτω τοίνυν, θαρσείτω λαός του Θεού, και γαρ αυτός πολεμήσει τους εχθρούς ως παντοδύναμος". ( Κατάληξη του Δοξαστικού Θεοτοκίου του Α΄ήχου των κεκραγαρίων της Κυριακής του Α΄ήχου: "Την παγκόσμιον δόξαν")
Κωνσταντίνος Στρατής
Ερασιτέχνης ψάλτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου