Στη περίφημη παραβολή του Ασώτου υιού το πλέον δραματικό πρόσωπο δεν είναι ο άσωτος. Αυτός ήταν ένας άνθρωπος που τα θεωρούσε όλα δικά του και τα σπαταλούσε ζώντας μιαν άσωτη ζωή. Όμως μετανόησε και σώθηκε. Όμως το κυρίως δραματικό πρόσωπο είναι ο τραγικός αδελφός του "το καλό παιδί" που ομως είχε μέσα του μίσος για τον αδελφό του, ήταν στυγνός και άτεγκτος φαρισαίος, φαίνονταν καλός και δίκαιος στα μάτια των ανθρώπων , αλλά μέσα του έβραζε από κακία, χωρίς να έχει ίχνος χαράς αμέτοχος στη χαρά του πατέρα του για τη σωτηρία του αδελφού του. Και δυστυχώς όλη σχεδόν η ανθρωπότητα αντί να λάβει τη θέση μετανοίας του ασώτου, παίρνει τη θέση του αδελφού του και παραμένει στη σκυθρωποτητα και στην αμετανοησια, αντί να ενδώσει στη πρόσκληση του Πατέρα Θεού να συμμετέχει στη χαρά του.
Όμως γιατί ήταν αδικημένος? Του έλειπε τίποτα? Δεν ζούσε στο σπίτι του Πατέρα του και ήταν κληρονόμος της βασιλείας των ουρανων? Τί του ζήτησε ο πατέρας του? Να χαρεί για τη μετάνοια του αδελφού του,αυτό του ζήτησε μόνο. Να παύσει να είναι σκυθρωπός δείχνοντας κακία για τον αδελφό του. Δεν είχε δικαίωμα ο Πατέρας του να κάμει κληρονόμο της ίδιας Βασιλείας και το 'αλλο αμαρτωλό παιδί του? Μπορεί να ήταν άμεμπτος και υπάκουος, σαν παιδί του ουράνιου Πατέρα του, αλλά αυτό ήταν φαινομενικό. Μέσα του βασίλευε η κακία και η ζήλεια επειδή ο πατέρας του συγχώρησε τον αδελφό του. Πότε δεν κατάλαβε ότι το "σιτευτό μοσχάρι" δηλαδή ο Χριστός εσφαγη= σταυρώθηκε και για αυτόν τον άμεμπτο αλλα και για τον μετανοημενο αδελφό του. Δυστυχώς ενώ ήταν καλό παιδί, δεν παράκουσε ποτέ τον πατέρα του, εν τούτοις του έλειπε το βασικό στοιχείο της σωτηρίας που είναι η αγάπη, και αφού είχε μίσος για τον πεσμένο αδελφό του, δεν είχε ούτε αγάπη για το Χριστό. Λέει ο απόστολος Παύλος εάν μιλάω τις γλώσσες των αγγέλων αλλά δεν έχω αγάπη είμαι ένα τίποτα κλπ στον περίφημο ύμνο του της αγάπης.
Αυτό ε'ιναι το Ευαγγ'ελιο του Χριστού.... Μπορεί ένας να ακολουθεί το Χριστό για 50-60 ή ακόμη και 70 χρόνια , αλλά εάν προς το τέλος της ζωής του δείξει απιστια στο Χριστό , τότε θα χαθεί και δεν θα κληρονομήσει τη βασιλεία των ουρανών, και το αντίστροφο αν ένας ζήσει "μέχρι τα μπούνια " μέσα στην αμαρτία, αν στο τέλος , μία ώρα πριν πεθάνει συνέλθει και μετανοήσει ειλικρινά, αυτός σιγουρα θα σωθεί.
Στη περίφημη παραβολή του Χριστού του Αμπελώνος , ο Χριστός μισθώνει εργάτες για να καλλιεργήσουν το πνευματικό χωράφι του. Στους πρώτους που πάνε από το πολύ πρωΊ τους υπόσχεται ένα δηνάριο για το μεριοκαματο τους. Κατά τη διάρκεια της ημέρας προσλαμβάνει και άλλους ακόμη και μια ώρα πριν τελειώσει η ημέρα, Στο τέλος τους πληρώνει όλους με ένα δηνάριο (με το ίδιο ποσόν) και μάλιστα πληρώνει πρώτα τους τελευταιους. Φυσικά παρεξηγούνται οι πρώτοι και αρχίζουν τα παράπονα .... Κύριε, του λένε εμείς θα πληρωθούμε το ίδιο με τους τελευταίους? Αγνοουν ότι το ένα δηνάριο είναι η βαασιλεία των ουρανών και είναι εξ ίσου για όλους και γιά αυτούς που δουλέυουν για το Χριστό σε όλη τους τη ζωή αλλά είναι το ίδιο και για τους τελευταίους που θα διαθέσουν έστω και τον ύστατο χρόνο της ζωής τους για τη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού. Αυτή ε'ιναι η δικαιοσύνη του Θεού, η οποία φαίνεται παράλόγη στα μάτια των ανθρώπων, επειδή οι άνθρωποι συστήνουν τη δική τους δικαιοσύνη και νομίζουν ότι αυτή μπορε'ι να υπερκεράσει τη δικαιοσύνη του Χριστού. Μήπως αυτό πρέπει να μας καταστήσει αργούς? Μη γένοιτο! γιατί κανένας δεν γνωρίζει πόσος χρόνος του υπολείπεται επί της γης, και πρέπει να δουλεύει στον αμπελώνα του Χριστού είτε κληθεί από το πολύ πρωϊ , ήγουν από την αρχή της ζωής του, ή κληθεί να το πράξει αυτό προς το τέλος της ζωής του. Αυτή είναι η παραβολή του Χριστού , που δειχνει ότι η δικαιοσύνη του είναι διαφορετική και απέχει "παρασσάγκας επτακαίδεκα" από τη δική μας ανθρώπινη δικαιοσύνη που αναφερεται μεταφορικά ωςτο ράκος της αποκαθημένης σύμφωνα με τον αρχαιο προφητικό λόγο.
Κωνσταντίνος Στρατής
ερασιτέχνης ψάλτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου