Κείμενο του νομομαθούς και διδάκτορα Κοινωνιολογίας Ευάγγελου Λεμπέση

 Κείμενο του νομομαθούς και διδάκτορα Κοινωνιολογίας Ευάγγελου Λεμπέση

<< Κείμενο του νομομαθούς και διδάκτορα Κοινωνιολογίας Ευάγγελου Λεμπέση…Η ηθική σχέση μεταξύ ενός πονηρού ή ενός απατεώνα εἶναι απροσδόκητα διαφορετική από αυτή που θεωρεί ἡ "κοινὴ γνώμη". Ο συνηθισμένος κοινωνικὸς άνθρωπος θεωρεί τὸν πονηρό καὶ τὸν απατεώνα σαν ανήθικους μεν, αλλ᾿ως υποδιαιρέσεις του ευφυούς ανθρώπου.. Ομως συμβαίνει το αντίθετο: ο πονηρός καὶ ο απατεώνας ειναι ἀκριβώς υποδιαιρέσεις του βλάκα.. Καὶ ιδού πώς εξηγείται αυτό. Η πονηρία, (εκτὸς αν είναι μέσο άμυνας τῶν ευφυών οχι κατά των βλακών αλλά κατά της πονηρίας τους), αποτελεί φυσική ιδιότητα των βλακών καὶ μάλιστα φυσική συνέπεια του γεγονότος, ότι, λόγω ατροφίας του νοητικού τους μηχανισμού, αποτελεί τη μόνη άμυνα τους εναντίον κάθε εξωτερικής επίθεσης.

Από τη διαπίστωση της αλήθειας αυτής μέχρι της ακόλουθης αλήθειας υπάρχει ένα και μόνο βήμα: ότι μόνο ο πνευματικά ανάπηρος έχει ανάγκη της πονηρίας καὶ της ἀπάτης γιὰ να προωθηθεί ή να ἐπικρατήσει. Κανένας άνθρωπος αξίας δεν έχει ανάγκη νὰ γίνει πονηρός ή απατεώνας.

Η καθημερινὴ κοινωνική πείρα διδάσκει ότι τα επίθετα αυτά ουδέποτε κατώρθωσαν νὰ "κολλήσουν" σε ανθρώπους πραγματικής αξίας, οι οποίοι, αν υπήρξαν μισητοί, χαρακτηρίστηκαν ίσως σαν "κακοί", σαν "καταχθόνιοι", σαν "γόητες", σαν "τορπιλλητές" ή σαν "λιβελλογράφοι", ουδέποτε όμως χαρακτηρίστηκαν σαν πονηροί ή απατεώνες, και όταν ακόμη υπήρξαν συντηρητικοί στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους και κατώρθωσαν πάντοτε νὰ προωθηθούν η να επικρατήσουν.

Απόλυτη εσωτερική συνέπεια τῆς πνευματικής αναπηρίας του βλάκα ειναι αλλωστε όχι μόνο ἡ αγελαία του τάση, όχι μόνο η προώθηση του «πλάτη μὲ πλάτη» με τη λεγεώνα των ομοίων του, οχι μόνο η προσφυγή στα ευτελέστερα μέσα της πονηρίας, την ελλειψη αντίθετης γνώμης, τη προσφορὰ ευκολων καὶ ανήθικων εκδουλεύσεων και τη κολακεία, αλλὰ και η συστηματική αποφυγή κάθε σύγκρουσης και κάθε μάχης.. Και οταν ακόμη ὁ βλάκας, με τη μορφή του πονηρού ή του απατεώνα, εξαναγκαστεί να δώσει μάχη, θὰ δώσει αυτή με τα πνευματικά ευκολοτερα καὶ συνεπώς τα ανηθικώτερα "όπλα": της ψευτιάς, τῆς διαστροφής των πραγμάτων,, της ραδιουργίας καὶ τῆς συκοφαντίας.

Από όλα αυτά βγαίνει τὸ ακλόνητο δόγμα: ακόμη και η ἀνηθικότητα είναι αποκλειστικό προνόμιο τῶν βλακών!>>